Home ->Woordenboeken ->Duits/Engels ->Vertaal Stachel

Vertaal Stachel van Duits naar Engels

Overzicht

Duits naar Engels: Meer gegevens...

Stachel:
- thorn; sting
Wiktionary:
- Stachel → spike, sting, quill, spine, thorn, prickle, stinger
- Stachel → prickly
- Stachel → sting, thorn, spine, prickle

Duits

Uitgebreide vertaling voor Stachel (Duits) in het Engels

Stachel:

Stachel [der ~] zelfstandig naamwoord

der Stachel
the thorn; the sting
- thorn [the ~] zelfstandig naamwoord
- sting [the ~] zelfstandig naamwoord

Vertaal Matrix voor Stachel:

Zelfstandig Naamwoord	Verwante vertalingen	Andere vertalingen
sting	Stachel	Angel; Angelhaken; Haken; Messerstich; Stich; Widerhaken
thorn	Stachel
Werkwoord	Verwante vertalingen	Andere vertalingen
sting		abschneiden; aufs Tapet bringen; einstechen; schneiden; spritzen; stechen; stecken; sticheln; strecken; verletzen; zur Sprache bringen

Synoniemen voor "Stachel":

Dorn; spitzer Gegenstand

Wiktionary: Stachel

Stachel

noun

spitzes Metallstück
- Stachel → spike
spitzes Gebilde am Hinterteil von Tieren, verwendet zur Abwehr von Feinden, oder zur Ablage von Eiern
- Stachel → sting
umgangssprachlich: spitzes Gebilde beim Kopf von Tieren, meist zum Blutsaugen verwendet
- Stachel → sting
spitzes Gebilde bei der Außenhaut von Tieren, meist flächendeckend
- Stachel → quill; spine
spitzes Pflanzenteil, Auswuchs des Rindengewebes
- Stachel → thorn; prickle

Stachel

noun

A small, sharp pointed object, such as a thorn
- prickle → Stachel; Dorn
sharp barbed needle-like structure that grows on the skin of a porcupine
- quill → Stachel
anything resembling like a nail in shape
- spike → Spitze; Stachel
rigid, pointed surface protuberance or needle-like structure on an animal, shell, or plant
- spine → Stachel; Dorn
pointed portion of an insect
- stinger → Stachel

adjective

covered with sharp points
- prickly → stachelig; dornig; Stachel

Cross Translation:

From	To	Via
• Stachel	→ sting	↔ angel — het orgaan waarmee wespen, bijen en soortgelijke dieren steken
• Stachel	→ thorn; spine; prickle	↔ épine — (botanique) branche, feuille, stipule ou partie de feuille transformée en un organe allongé et piquant.